Kimi zaman uçabilen bir Balık

15 Ocak haftası Essen karlıydı. Açıkçası bir İzmirli olarak kar storysi çekmemek için kendimi zor tuttum =) Ama bu aralar Instagram batağından kurtarmaya çalışıyorum kendimi. O yüzden sadece anda kalarak manzarayı seyrettim. Meistersingerstrasse’de bir yurtta kalıyorum. Yurttan gayet memnunum belki diğer blogumda da yurt odamdan fotoğraflar koyarım buraya. Odam direkt bir ormana bakıyor. Sabah uyanıp ağaçları görmek, camı açtığımda orman havasını içime çekmek o kadar iyi geliyor ki. Her sabah meditasyon gibi. Türkiye’ye döndüğümde en zorlanacağım şey bu olacak sanırım. Neyse, şimdiden enseyi karartmıyoruz. 15 dakikalık bir yürüyüş mesafesinde Steele’nin çarşısına inebiliyorum. Steele’ye giderken yurdumun penceresinden gördüğüm o ormandan geçiyorum. Orman yolculuğum yaklaşık 3 dakika sürüyor. Ama ben oyalanıp duruyorum o yolda. Çok güzel kuşlar ve sincaplar var. Hatta sincapların bir videosunu çekip Instagram’a atmıştım ilk geldiğim zamanlarda. Ama kuşların videosunu çekemiyorum. On

İlkokul 4’ten beri günlük tutuyordum. Fakat 23 yaşına geldiğimde günlüklerimin başkaları tarafından okunduğunu acı bir tecrübeyle öğrendim. O günden sonra asla günlük tutmadım. Bir şeyler yazdıysam da kağıtlara, yırtıp attım. Sonra Instagram girdi hayatıma orayı birazcık günlük gibi kullandım. Hissettiklerimi, düşündüklerimi yazdım. Hatırlamak istedim kendimi çünkü. Fakat orası da son zamanlarda çok kalabalık ve gürültülü olmaya başladı. Reelslar, beynimden çıkmayan tiktok müzikleri, harika sofralar, muhteşem yuvarlaklıkta kalçalar, kaslı adamlar, derli toplu evler, moda kıyafetler, makyaj videoları falan derken beynimle, ruhumla arama mesafeler girdi. Sanki beynim benim sol çaprazıma doğru, ruhum da sağ çaprazıma doğru gitmeye başladı. Korkuttu bu durum beni. Bu üçlü parçalanmaya son vermek istedim ben de. Beynimi ve ruhumu bedenimde toplamak istedim. O yüzden Instagram’dan çıktım. Ne kadar devam edecek bilmiyorum ama deneyeceğim. Fakat düşündüklerimi, hissettiklerimi, yaşadıklarımı